Opowieści Femdom

Rozdział 14 Wspomnienia Connora Flanaghana Oakridge 1865 Ból rozchodził się falami, przenikając całe podbrzusze, jakby każdy nerw był napięty do granic wytrzymałości. Każdy oddech ciągnął za sobą kolejne ukłucie, głębsze i bardziej palące. Czułem, jak jądra pulsują z bólu, obrzmiałe i sine, przypominając o każdej sekundzie jej kary. A klatka… ta przeklęta klatka… Jej ostre zakończenia wbijały się przy najmniejszym napięciu, przy każdym odruchu mojego ciała, które zdradzało mnie wbrew woli. Każdy skurcz, każda oznaka podniecenia była natychmiast tłumiona przez ból – nieuniknione przypomnienie, że od dawna nie należę już do siebie. Nie mogłem znaleźć ulgi, nawet w myślach. Wszystko, co we mnie zostało, prowadziło z powrotem do niej. Do jej twarzy, jej głosu, jej zimnego spojrzenia. Każde wspomnienie o niej – zamiast dawać ukojenie – rozpalało ciało i wbijało kolejne cierpienie. Była we mnie wszędzie. Nie rozumiałem jej okrucieństwa. Dlaczego? Dlaczego musiała być taka? Panienka Anneliese...

Rozdział 13 Pamiętnik Anneliese von Hagen Oakridge 1865 Siedziałam w ogrodzie, otoczona ciszą, która zdawała się panować nad całym Oakridge. Popołudniowe słońce spływało złotymi smugami przez korony drzew, a delikatny szum liści w lekkim wietrze przypominał kojącą melodię. Trzymałam w jednej dłoni filiżankę herbaty, drugą leniwie wspierałam na otwartej książce, której treść była mi całkowicie obojętna. Nie szukałam w niej historii ani wiedzy – była tylko rekwizytem, czymś, co zajmowało ręce i stwarzało pozory skupienia. Na tle tej sielskiej scenerii pojawił się jeden z lokajów, cicho, niemal bezszelestnie, jak cień przemykający przez ogród. Skłonił się nisko, w rękach trzymając srebrną tacę, na której spoczywało kilka listów. Spojrzałam na niego spod ronda kapelusza, unosząc lekko brew – gest, który sam w sobie był pytaniem i rozkazem zarazem. – Listy, panienko – powiedział krótko, nie podnosząc wzroku. Skinęłam dłonią, a on natychmiast podszedł bliżej i położył tacę na stoliku obok...

Rozdział 12 Oakridge 1865 Wspomnienia Connora Flanaghana Spotkanie z kapitanem Scottem przyniosło coś, czego dawno tu nie było – iskierkę nadziei. Jego słowa, choć ostrożne, sugerowały, że rozmowy pomiędzy władzami Unii a Konfederacją wciąż trwają, że nasz los nie jest całkowicie zapomniany. „Musicie być cierpliwi” - powtarzał, a brzmiało to łatwo z ust człowieka wolnego, w eleganckim mundurze, podczas gdy my harowaliśmy jak bydło na polach i w warsztatach. Mimo to jego głos zaszczepił w nas coś, co już dawno umarło – nadzieję, że jeszcze wrócimy do domów. Kapitan był inny niż wszyscy, których tu widywałem. Gdy oglądał moje plecy, poorane śladami chłosty z rąk pięknej, lecz bezlitosnej panienki Anneliese, w jego oczach widziałem współczucie. Nie powiedział ani słowa, a jednak to milczenie mówiło wszystko – przypominało mi, że poza murami Oakridge istnieje świat, w którym ludzie nadal dostrzegają w nas coś więcej niż własność. Od tamtego dnia spotkałem panienkę Anneliese trzy razy. Z...